9 december 2021

Interview van de maand met: Simone Claessens

In het monumentale schachtgebouw is een expositie ingericht, waar oud-mijnwerkers de rondleidingen geven. Inmiddels zijn er ook heel wat enthousiaste vrijwilligers actief die de taak langzamerhand overnemen van deze oud-mijnwerkers, aangezien deze steeds ouder worden. Op dit moment wordt er gewerkt aan het nieuwe museum in de binnenstad van Heerlen, in pand Kneepkens. In het oude museum gaat de aandacht vooral naar het ondergrondse werk. Drie jaar geleden is hier meer een rode draad in gekomen. In het nieuwe museum wordt het complete verhaal verteld, van 1900 tot heden. Dit verhaal wordt opgedeeld in een aantal fasen: zwart, goud, grauw en kleur. ‘Zwart’ staat voor de opkomst van de mijnen, het ondergrondse verhaal en de mogelijkheden van steenkool. Bij ‘goud’ wordt het bovengrondse verhaal verteld, het rijke culturele leven, het geloof, de duivensport en het voetbal. Bij ‘grauw’ vertellen we de keerzijde van de medaille: de vele ongelukken in de mijnen, de beroepsziektes, de controle van kerk en maatschappij, de lage lonen, drugs en de uiteindelijke sluiting van de mijnen. Uiteindelijk sluiten we af met een positieve boodschap in ‘kleur’ waarin de transitie van de regio wordt getoond, zoals groen van de natuur, roze van Pinkpop en rood voor de nieuwe energie.

Simones doel: “Ik vind het ontzettend belangrijk om het hele verhaal te vertellen. Ik ben geboren en getogen in Kerkrade. Aan de overkant van de straat stond de ‘Domaniale mijn’en ik wist eerst niet eens wat dat was. Je ziet er bijna niets meer van, de hele omgeving is getransformeerd. Daarom is het belangrijk om het verhaal te vertellen, zodat je weet waar je vandaan komt, wat je familie heeft meegemaakt en om te weten waarom er een bepaalde cultuur heerst.”

Simone, wat vind jij het leukste aan je werk?

De afwisseling. Ik mag me met heel veel verschillende dingen bezighouden. Alle facetten die ik noemde; collecties samenstellen, beheren en onderzoeken, de communicatie en het bedenken en creëren van educatieve projecten. Dit mag ik ook nog eens doen met een leuk, fijn en enthousiast team om me heen. Er is vraag naar de dingen die we maken en anderen raken enthousiast. Dat maakt het werk heel leuk!

Op welke manier heb jij te maken met Pit Cultuurwijzer?

Ik heb een paar jaar geleden de cursus ‘Grondstof’ gevolgd via Pit Cultuurwijzer, omdat ik het belangrijk vond om te weten op welke manier er les werd gegeven op scholen. Ook hebben we bij Pit groeipakketten aangevraagd op bestaande pakketten van het museum. Er zijn steeds minder oud-mijnwerkers die het verhaal kunnen vertellen, dus moeten onze pakketten op een andere manier aangeboden worden en moet het verhaal op een andere manier worden verteld. Daar heeft Pit vooral financieel bij geholpen. Het is een organisatie waar we als museum naartoe gaan met vragen. Soms kunnen ze iemand aanbevelen die kan helpen en ook de netwerkbijeenkomsten zijn heel nuttig.

Welke boodschap wil jij aan kinderen meegeven op het gebied van cultuureducatie?

Wat ik belangrijk vind, is dat kinderen in aanraking komen met erfgoed, zodat het verleden ook bij hen gaat leven. Je ziet de kinderen soms echt opleven als ze merken dat het met henzelf te maken heeft. Ze kunnen zich voorstellen hoe het is om hard te moeten werken, ook als het benauwd en warm is, zoals dat vroeger in de mijnen het geval was. Ze begrijpen dat je slim moet zijn om ingenieur te kunnen worden en dat het leggen van een verband in de verbandkamer best moeilijk is. De kinderen moeten naar ons toekomen met de vraag: wat is er in mijn omgeving en wat heb ik daarmee te maken? Dat het niet alleen verleden is, maar ook gaat leven en dat ze het plezier gaan ontdekken in deze voor hen nieuwe wereld.

Wat is jouw talent?

Ik heb altijd goed kunnen dansen! Daarnaast ben ik ook goed in connecties maken. Niet alleen op papier, maar ook als het gaat om het verbinden van mensen en organisaties. Een museum kun je niet alleen creëren, dus je moet mensen om je heen verzamelen om er samen iets moois van te maken.